Τα φεστιβαλικά νέα από την καλοκαιρινή Ελλάδα είναι ιδιαιτέρως πλούσια και μάλλον αξιοζήλευτα. Πολλές συναυλίες όλων των ειδών, ταινίες, θέατρο, γενικά πολιτιστική ζωή στο έπακρο και όπου κι αν πας κάτι θα έχει κοντά να παρακολουθήσεις, από μεγάλες παραστάσεις μέχρι ερασιτεχνικού επιπέδου συναυλίες που μπορεί όμως να κρύβουν κάποιο νέο ταλέντο υπό εκκόλαψη.
Δεν ξέρω αν το παρατηρείτε κι εσείς αλλά η Αθήνα, στην οποία ζω και για την οποία μπορώ να εκφέρω γνώμη, έχει μεγάλο αριθμό πολιτιστικών δρωμένων ανά ημέρα καθόλη την διάρκεια του χρόνου. Έχεις να διαλέξεις από μουσική δωματίου, συναυλίες με τραγούδι, ορχήστρες και τόσα άλλα. Πραγματικό μπουκέτο εκδηλώσεων που περιμένουν να τις ανακαλύψει κάποιος. Τα καλοκαίρια το ίδιο συμβαίνει σε πολλούς τόπους αναψυχής και διακοπών. Τι γίνεται όμως εκεί τους χειμώνες; Είχα μία τέτοια συζήτηση το Σάββατο που μας πέρασε με έναν εξαιρετικό δήμαρχο που εμπλέκονται σε μεγάλα φεστιβάλ του καλοκαιριού. Μου είπε ότι είναι σαν να γυρίζει ένας διακόπτης και να σβήνουν όλα. Τι αποτύπωμα λοιπόν αφήνει η καλοκαιρινή πολιτιστική δράση; Μόνο τουρίστες την παρακολουθούν; Αυτό μου φαίνεται απίθανο. Σίγουρα το καλοκαίρι ο πληθυσμός ενός τόπου πολλαπλασιάζεται οπότε είναι και ευκολότερο να έχεις το διαθέσιμο κοινό για να παίξεις. Όμως κάποιοι από αυτούς που θέλουν να παρακολουθήσουν κάτι, έρχονται στην Αθήνα!
Πιστεύω ότι είναι ένα μεγάλο στοίχημα για όλες τις πόλεις μετρίου μεγέθους ή ακόμη και τις μικρότερες ώστε να αποκτήσουν μία σταθερή ροή πολιτιστικής δραστηριότητας και τον χειμώνα. Μου φαίνεται σχεδόν κομβικό να καταφέρει ένας οργανισμός να διοργανώσει σειρά δρωμένων για να ικανοποιήσει το, σαφώς μικρότερο μεν αλλά πιστό, κοινό που θα ήθελε να ακούσει ένα ρεσιτάλ πιάνου, για παράδειγμα. Παράλληλα, μέσα από τέτοιες διοργανώσεις αναδεικνύονται τα ταλέντα κάθε τόπου. Ποιος μας λέει ότι η επόμενη Μάρτα Άργκεριχ δεν ζει στο Άργος και είναι δώδεκα ετών; Ποιος μας λέει ότι ο επόμενος Καβάκος δεν ζει στην Καβάλα όπου μαθαίνει βιολί και είναι έντεκα ετών; Αυτά τα ταλέντα κάπως πρέπει να διοχετευθούν και να αναδειχθούν και αυτό θα γίνει μονάχα αν εκτεθούν στο κοινό και παίξουν μπόλικη μουσική. Και τότε θα δούμε αν υπάρχουν ταλέντα, τι κάνουν οι δάσκαλοι και πως εξελίσονται αυτά τα ταλέντα. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε και μία άλλη παράμετρο: υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ακούν ζωντανά μουσική. Δεν είναι απαραίτητο γι’ αυτούς να ακούν διαρκώς τον Βενγκέροφ να παίζει. Θα ακούσουν κι άλλους και τελικά θα αναδειχθούν οι τοπικοί ήρωες που σύντομα θα τους δουν να ανεβαίνουν το βασικό σανίδι του θεάτρου που τον έχουν καλέσει. Και έτσι φυσικά θα αναβαθμιστούν οι υποδομές και θα υπάρξουν νέες επενδύσεις σε υλικοτεχνικό επίπεδο, όταν ξεκινήσουμε να χρησιμοποιούμε με βιώσιμο τρόπο αυτές που ήδη έχουμε.