Η μουσική είναι συνυφασμένη με τα νιάτα; Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για το ζήτημα και δεν έχω καταλήξει σε απάντηση. Αφορμή πάντα είναι κάτι που παρακολουθώ. Πριν λίγες ημέρες είχα τη χαρά να παρευρεθώ σε μία συναυλία των Strings in Motion όπου είδα νέους και νέες μουσικούς να παίζουν σε υψηλό επίπεδο, με τον ενθουσιασμό που τους προσδίδει αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό: η νεότητά τους. Ο ενθουσιασμός μπορεί όμως και να παρασύρει και να οδηγήσει σε αστοχίες, μπορεί και να εκτροχιάσει, μπορεί όμως και να αναδείξει κάτι νέο, κάτι φρέσκο. Ρίσκο; Ίσως…αλλά ωραίο ρίσκο.
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, όταν σπούδαζα στην Αγγλία είχα την τύχη να δω τον Λανγκ Λανγκ σε ένα ρεσιτάλ τέσσερα χρόνια μετά την βράβευσή του στον Διεθνή Διαγωνισμό Τσαϊκόφσκυ που είχε διεξαχθεί τότε στην Ιαπωνία. Δεν μου άρεσε διόλου… μου είχε φανεί ξερός και ανούσιος, δίχως ιδέες και φυσικά με εκπληκτική τεχνική. Ας υπολογίσουμε εδώ και την δική μου νεότητα και τα δικά μου ακούσματα και διαβάσματα της εποχής, καθώς ήμουν μονάχα 22 ετών. Βέβαια, κάθε φορά που αναλογίζομαι τη συγκεκριμένη συναυλία μού έρχεται στο νου μία ασταμάτητη μουσική φλυαρία και μάλλον δεν θα μου άρεσε και σήμερα, αλλά πιθανώς αυτό να συνέβαινε για διαφορετικούς λόγους. Παρόλα αυτά, πάλι δεν θα μου άρεσε. Αφήνω στην άκρη δε τα στερεοτυπικά πρότυπα του ασιάτη μουσικού που έχει τρομερές δυνατότητες τεχνικά αλλά δεν είναι «Ευρωπαίος για να έχει αντίληψη τι παίζει». Αυτά σίγουρα επενεργούν σε πολλούς ανθρώπους και πλέον δεν τα πιστεύω ούτε για μια στιγμή καθώς εκτός από τις κάποιες «γκρίζες» περιοχές που σχετίζονται με έναν ιδιότυπο ρατσισμό, έχω και πάμπολλα παραδείγματα που αποδεικνύουν το αντίθετο.
Fast forward αρκετά χρόνια μετά και ακούω τον Λανγκ Λανγκ στην Αθήνα. Μου φάνηκε μαγικός και σπουδαίος. Ερμηνεία που ξεχώριζε. Μία πολύ όμορφη εμπειρία που μου έδινε την δυνατότητα να δω τη μουσική μέσα από τα δικά του μάτια και να αντιληφθώ το μεγαλείο της σκέψης ενός σολίστα.
Η νεότητα δεν κέρδισε σε αυτή την περίπτωση, η ωριμότητα επεβλήθη. Επιστρέφω στη συναυλία των Strings in Motion υπό την επίβλεψη του καθηγητή Χρήστου Κανέττη που ήταν γεμάτη νιάτα αλλά και ωριμότητα! Εδώ το πείραμα πέτυχε και αν και οι μουσικοί μπορεί να μην είχαν -ακόμη- τη φήμη του Λανγκ Λανγκ τολμώ να πω ότι μου άφησαν καλή εντύπωση και δεν θεώρησα τις μουσικές τους ιδέες ούτε για μια στιγμή βαρετές. Μπορεί να διαφωνώ σε μία ερμηνευτική προσέγγιση αλλά αυτό είναι προσωπικά δικό μου ζήτημα και δεν αφαιρεί από την σπουδαιότητα του τι αρθρώνεται μουσικά. Συμπέρασμα για μια ακόμη φορά; Ζήτω τα Νιάτα!