Στην εξαιρετική πλατφόρμα Cinobo παίζεται αυτή την εποχή -εκτός από το πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ παραγωγής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα- μία σειρά από τη Δανία που εξιστορεί τις περιπέτειες των μελών μιας ορχήστρας. Μάλιστα, περιγράφεται ως μία εκδοχή του The Office, μίας πραγματικά ιστορικής σειράς όπου εξιστορούνται οι περιπέτειες των υπαλλήλων μίας εταιρείας που πουλάει χαρτί σε μία μικρή πόλη της Αμερικής. Η δανέζικη σειρά ονομάζεται Orkestret ή στο απλούστερο ελληνικό Η ορχήστρα και δείχνει τις περιπέτειες ενός γκρουπ ανθρώπων που το επάγγελμά τους είναι να παίζουν μουσική. Η ορχήστρα, ως γνωστόν, είναι μία ωραιοποιημένη κατάσταση και ολίγον τι ρομαντική. Καλλιτέχνες όλοι, που παίζουν μουσική για να βγάζουν το ψωμί τους. Η μεταφορά όμως αυτού του εργασιακού σχήματος στα επίπεδα της καθημερινότητας ενός γραφείου μίας μικρής κι άσημης πόλης όπως αυτή που περιγράφεται στο The Office είναι μία άλλη πραγματικότητα.

Πόσο όμως μοιάζει μία ορχήστρα με τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ένα γραφείο και πουλάνε χαρτί; Και πολύ και λίγο είναι η απάντηση. Καταρχάς, μιλάμε για ανθρώπους που όλοι τους έχουν πολυετείς σπουδές σε έναν απαιτητικό και δύσκολο στίβο ζωής. Αντιθέτως, το να είσαι ένας καλό πωλητής δεν απαιτεί οπωσδήποτε ειδικές και επίπονες σπουδές αλλά άλλες -εξίσου σημαντικές αλλά άλλες- δεξιότητες. Κατά δεύτερον, η ορχήστρα απαρτίζεται από καλλιτέχνες. Τώρα, όποια κι αν είναι η ιδέα κάποιου το πως περιγράφεται ένας καλλιτέχνης καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι οι καλλιτέχνες, και δη οι επιτυχημένοι όπως αυτοί που έχουν κατορθώσει να είναι μέλη μιας ορχήστρας άρα έχουν περάσει από διαδικασίες αξιολόγησης ιδιαιτέρως απαιτητικές, έχουν αποφασίσει να κατέλθουν σε έναν εργασιακό στίβο που έχει σοβαρές απαιτήσεις και αφορά τη συνεχόμενη και αδιάκοπη αξιολόγηση. Η αξιολόγηση δε δεν αφορά μονάχα το αν κάποιος θα κρατήσει τη δουλειά του αλλά και την αποδοχή του κοινού. Πιστέψτε με, κανείς μουσικός που παίζει σε ορχήστρα δεν θέλει να παίζει μπροστά σε άδειες θέσεις. Βαθιά μέσα του δε, γνωρίζει πολύ καλά γιατί οι θέσεις ενός θεάτρου είναι άδειες και υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ο λόγος απουσίας κοινού να είναι το δικό του παίξιμο και η δική του καλλιτεχνική απόδοση.

Μπορεί να είπα πολλά για τις διαφορές, αξίζει όμως να πω και κάτι για τις ομοιότητες καθώς οι ορχήστρες απαρτίζονται από ανθρώπους που είναι δύσκολοι, εύκολοι, καλοί, κακοί, γκρινιάρηδες, παράξενοι, καλοσυνάτοι, ευπροσήγοροι, όλων των ειδών δηλαδή. Το ότι είσαι καλλιτέχνης δεν σε κάνει αυτομάτως καλοσυνάτο άνθρωπο, το ότι δεν είσαι καλλιτέχνης και πουλάς χαρτί όπως στο The Office δεν σε κάνει αυτομάτως λιγότερο παράξενο. Τα ίδια βασικά ανθρωποχαρακτηριστικά τα συναντούμε σε κάθε εργασιακό περιβάλλον και ο άνθρωπος, αν τον απογυμνώσεις από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των ιδιαίτερων δεξιοτήτων που απαιτεί η εργασία του, τελικά είναι ένας και μοναδικός με όλα του τα συν και πλην.

Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η ζωή μιας ορχήστρας γίνεται σίριαλ ή ταινία, δείτε και το Mozart in the Jungle ή ταινίες που βασίζονται στη ζωή σε μία ορχήστρα. Δείτε την καρικατουρίστικη μορφή του “the maestro” όπως απαιτεί να τον φωνάζουν οι άλλοι ένας ήρωας της εμβληματικής κωμωδίας Σάινφελντ που μπορείτε να δείτε στο Netflix και μετά ας αντιληφθούμε ότι η μουσική είναι κάτι διαφορετικό από τη ζωή των ανθρώπων που παίζουν μουσική, η οποία μπορεί να είναι κατά τα άλλα απολύτως βαρετή και ρουτινιάρικη όσο δεν μπορεί κανείς να φανταστεί.