Προσκαλώντας τη Λορέντα Ράμου, τον Σταύρο Γασπαράτο και τον Μιχάλη Παρασκάκη να συν-επιμεληθούν τη συγκεκριμένη μουσική σειρά, επιδιώκουμε μια διαφορετική και πρωτότυπη προσέγγιση, όπου μια ενιαία οπτική συγκροτείται μέσα από τρεις ετερόκλητες, αλλά εν τέλει συμπληρωματικές επιμελητικές προσεγγίσεις. Η συνεργασία με την επιμελητική ομάδα βασίστηκε σε μια απλή αλλά ουσιαστική παραδοχή: ότι η κλίμακα και η φυσική παρουσία του κτιρίου μπορούν να αξιοποιηθούν, ώστε να δημιουργηθεί μια κοινή και οικεία εμπειρία. Ένα πλαίσιο όπου καλλιτέχνες της σύγχρονης μουσικής (ακουστικής, ηλεκτρονικής, αυτοσχεδιαστικής) και της performance μπαίνουν σε διάλογο με τον χώρο και το κοινό.
Καθιστώντας την έννοια της οικειότητας βασικό στοιχείο του νέου σχεδιασμού του Ιδρύματος στο σύνολο των προγραμμάτων του, ενθαρρύνουμε μια πιο «ήσυχη» και ουσιαστική μορφή προσέγγισης, που απαιτεί μια βαθιά και προσεκτική ακρόαση. Η μουσική σειρά Ηχοχρωμίες δεν νοείται μόνο ως μια σειρά συναυλιών, αλλά ως μια ανοιχτή και διαρκώς εξελισσόμενη πρόταση.
Η επιμελητική προσέγγιση του προγράμματος γεννήθηκε από την επιθυμία να εμβαθύνουμε στη σχέση μουσικής και εικαστικών τεχνών – μια σχέση οργανική, ιδιαίτερα για το Ίδρυμα Θεοχαράκη, όπου ο εικαστικός άξονας παραμένει στην καρδιά των δράσεών του. Ειδικά για την περίοδο 2025-2026, αρκετές από τις συναυλίες σχετίζονται με διάφορους τρόπους με την παράλληλη έκθεση για τις γυναίκες εικαστικούς από τον αραβικό κόσμο, μέσα στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Όπυ Ζούνη. Ταυτόχρονα,, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η ίδια η αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του κτιρίου του Ιδρύματος: η πολλαπλότητα των χώρων του, η έντονη παρουσία της υλικότητας και της μορφής, αλλά και η οικειότητα που εκπέμπει. Το πρόγραμμα αντλεί έμπνευση από αυτήν τη δυναμική — από τη δυνατότητα του ήχου να συνομιλήσει όχι μόνο με την εικόνα, αλλά και με τον ίδιο τον χώρο. Στο επίκεντρο βρίσκεται και η ζωντανή, επιτελεστική διάσταση της μουσικής: ο τρόπος που το σώμα, η πράξη και η ακρόαση συνυπάρχουν σε ένα καλλιτεχνικό γεγονός όπου η μουσική δεν παρουσιάζεται απλώς, αλλά βιώνεται.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
30 Οκτωβρίου 2025 στις 19:00
Solistenensemble Kaleidoskop
Το Solistenensemble Kaleidoskop, με έδρα το Βερολίνο, είναι γνωστό για την πρακτική του που αποδομεί τα σύνορα μεταξύ συναυλιακής εμπειρίας και εικαστικής εγκατάστασης, ήχου και αρχιτεκτονικού χώρου. Συχνά εμφανίζεται σε εικαστικούς χώρους όπως το Neues Museum, η Berlinische Galerie, το Albertinum στη Δρέσδη και η Sammlung Hoffmann, αντιμετωπίζοντας τον χώρο όχι απλώς ως σκηνικό, αλλά ως ενεργό ηχητικό σώμα — αναπόσπαστο μέρος της μουσικής εμπειρίας.
Με την ίδια πάντα προσέγγιση, το Kaleidoskop φέρνει στο Ίδρυμα Θεοχαράκη ένα πρόγραμμα που ανταποκρίνεται στο κτίριο και τους χώρους του. Το έργο Learning του Claude Vivier για τέσσερα βιολιά ανοίγει τη βραδιά στην αίθουσα εκδηλώσεων, ενώ το Lange Melodien für vier Geigen του Felix Profos ξεδιπλώνεται στους εκθεσιακούς χώρους, σε άμεσο διάλογο με τα έργα της Όπυς Ζούνη. Φωνητικές συνθέσεις των Meredith Monk και Hildegard von Bingen τοποθετούνται σε αντιπαραβολή με τα κουαρτέτα εγχόρδων, ανοίγοντας αντιθετικές ηχητικές και χρονικές προοπτικές.
Η βραδιά κορυφώνεται με μια συλλογική ερμηνεία του Buddha του Julius Eastman, που φέρνει μαζί το Kaleidoskop και Έλληνες μουσικούς σε μια κοινή ηχητική τελετουργία. Το δεύτερο αυτό μέρος της περφόρμανς θα δημιουργηθεί στο πλαίσιο ενός τριήμερου εργαστηρίου που θα πραγματοποιηθεί στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, με τη συμμετοχή Ελλήνων περφόρμερ υπό την καθοδήγηση του συνόλου Kaleidoskop.
18 Νοεμβρίου 2025 στις 19:00
Περγαμόντο
H ανεικονική γεωμετρία της Οπυς Ζουνη, ενα παλίμψηστο-χωνευτήρι δυτικών και αραβικών επιρροών σαν τα συναρπαστικά βιώματα της δημιουργού, διατρέχει το νέο μουσικό εγχείρημα της Αναστασίας Κότσαλη και του Μιχάλη Καλκάνη. Μετά τη συνεργασία τους με την Εθνική Πινακοθήκη και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, που ιχνηλάτησαν τη μουσική δραματουργία στα έργα σύγχρονων Ελλήνων εικαστικών, ολοκληρώνουν τον κύκλο της έρευνας τους με τις δημιουργίες της Οπυς Ζούνη, προσκαλώντας τον ουτίστα και συνθέτη Θωμά Μελετέα στη νέα τους σύμπραξη. Η Όπυ Ζούνη ανέφερε ότι η έμπνευση της προέρχεται κυρίως από τη φύση, τον απόηχο απο κόσμους που έζησε και ταξίδεψε οπως η Αίγυπτος και η Γαλλία – Μουσικά σχήματα που μοιάζουν να μεταμορφώνονται διαρκώς, απο τη γαλλική μπαροκ μουσική του Μισελ Λαμπέρ στην αγγλοαραβική ποπ της δεκαετίας του πενήντα, τη Φρανσουάζ Αρντύ και τα μοτέτα της Αιγύπτιας συνθέτιδας Awatef Abdel Karim, διασχίζουν τα περιπλανώμενα τοπία των έργων της.
Σύλληψη-καλλιτεχνική επιμέλεια: Αναστασία Κότσαλη- Μιχάλης Καλκάνης
Αναστασία Κότσαλη – μεσόφωνος
Μιχάλης Καλκάνης – κοντραμπάσο, ηλεκτρονικά, πρωτότυπες συνθέσεις
Θωμάς Μελετέας-ούτι, πρωτότυπες συνθέσεις
16 Δεκεμβρίου 2025 στις 19:00
Α Gallery of Portraits
Οι αυτοπροσωπογραφίες και τα πορτραίτα είναι μια σχεδόν επιβεβλημένη άσκηση για τους εικαστικούς καλλιτέχνες. Πώς όμως «σκιτσάρουν» οι μουσικοί πορτραίτα φίλων αλλά και διάσημων καλλιτεχνών; Τη δική του απάντηση δίνει ο Peter Ablinger με τα πορτραίτα Voices and Piano. Σε πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα, ακούμε μια επιλογή αυτών, όπου το πιάνο συνοδεύει τις ηχογραφημένες και τροποποιημένες ηλεκτρονικά φωνές διάσημων εικαστικών: Marcel Duchamp, Antoni Tàpies και Marina Abramovic ξεκινούν την «έκθεση» των πορτραίτων. Σαν μια προέκταση αυτού του έργου, και ως ένα αφιέρωμα στην Όπυ Ζούνη, ταυτόχρονα με τη μεγάλη έκθεση των έργων της στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, η συνθέτρια Φωτεινή Τρυφεροπούλου παρουσιάζει ένα νέο έργο για πιάνο και ηλεκτρονικά, ανάθεση του Ιδρύματος, που βασίζεται σε ένα απόσπασμα της ηχογραφημένης φωνής της ζωγράφου, δίνοντάς της μια θέση σε αυτό το πάνθεον μουσικών πορταίτων. Η «έκθεση» συνεχίζεται με τον κύκλο μελωδιών για βαρύτονο και πιάνο του Francis Poulenc Le travail du peintre (H δουλειά του ζωγράφου), που περιλαμβάνει τα πορτραίτα των Picasso, Chagall, Braque, Gris, Klee, Villon, Miró και τον κύκλο Α Question of Light του Αμερικανού συνθέτη Jake Heggie που βασίζεται πάνω σε εκθέματα του Μουσείου Τέχνης του Ντάλας. Τέλος, μια συναυλία που γίνεται λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει και μουσικά πορτραίτα για τη Γέννηση, όπως τα απέδωσε ο George Crumb στο έργο του για σόλο πιάνο Α Little Suite for Christmas, Α. D. 1979, που βασίζεται στη σειρά των fresco του Giotto στο παρεκκλήσι Arena στην Πάδοβα.
Marcin Habela – βαρύτονος
Δημήτρης Παγανός Κουκάκης – πιάνο
20 Ιανουαρίου 2026 στις 19:00
“A” Trio
Το “A” Trio είναι το παλαιότερο σχήμα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού του Λιβάνου. Δημιουργήθηκε το 2002 από τους Mazen Kerbaj, Sharif Sehnaoui και Raed Yassin, αρχικά με σκοπό μία και μοναδική συναυλία στο πλαίσιο της δεύτερης έκδοσης του φεστιβάλ πειραματικής μουσικής Irtijal στη Βηρυτό. Μετά τη συναυλία, οι τρεις μουσικοί ηχογράφησαν τον πρώτο δίσκο free jazz που κυκλοφόρησε στον αραβικό κόσμο (A – La CDthèque Productions, 2003).
Με την πάροδο του χρόνου, η μουσική τους απομακρύνθηκε από τις τζαζ ρίζες της και εξελίχθηκε σε μια προσέγγιση βασισμένη στην ηχητική υφή — εστιάζοντας όχι στη μελωδία ή τον ρυθμό, αλλά στην κατασκευή σύνθετων ηχητικών επιφανειών μέσω παρατεταμένων τεχνικών παιξίματος, προετοιμασμένων οργάνων και μικροηχητικών λεπτομερειών που διαμορφώνουν έναν πολυεπίπεδο και ενίοτε αφηρημένο ηχητικό κόσμο. Μετά από χρόνια συνεργασίας ως τρίο αλλά και διάφορα άλλα σχήματα, οι τρεις τους διαμόρφωσαν έναν χαρακτηριστικό ήχο που έχει περιγραφεί με αγάπη ως «textural swing». Δημιουργικοί και ακουστικοί, λιτοί αλλά γεμάτοι δύναμη, οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι παιχνιδιάρικες και βασίζονται έντονα και στη σκηνική παρουσία.
Η συμμετοχή του “A” Trio στο φετινό μουσικό πρόγραμμα του Ιδρύματος Θεοχαράκη αναδεικνύει τη βαθιά και δυναμική σχέση ανάμεσα στη μουσική και την εικαστική χειρονομία. Με ευαισθησία αλλά και με τόλμη στον ηχητικό πειραματισμό, το τρίο μετατρέπει κάθε live performance σε μια ανοιχτή συνομιλία με τον χώρο, αντιμετωπίζοντάς τον όχι ως απλό πλαίσιο, αλλά ως ενεργό συνομιλητή, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα του ήχου να λειτουργήσει όπως το χρώμα: ως χειρονομία, ενέργεια και μορφή.
Mazen Kerbaj – τρομπέτα
Sharif Sehnaoui – ακουστική κιθάρα
Raed Yassin – κοντραμπάσο
17 Φεβρουαρίου 2026 στις 19:00
Among Echoes
Η συναυλία Among Echoes εξερευνά τον σπάνιο συνδυασμό φωνής, κλάβικορντ και ηλεκτρονικών μέσων σε σύγχρονα, πειραματικά και πρώιμα μπαρόκ έργα. Η Κρίστια Μιχαήλ και ο Αλέξης Μαστιχιάδης παρουσιάζουν έναν συγκερασμό πρώιμης μπαρόκ και νέας μουσικής από καταξιωμένους συνθέτες του ελληνικού, και μη, χώρου.
Το κλάβικορντ, με την απαλή και ψιθυριστή χροιά του, υπήρξε αγαπημένο όργανο από τον Μεσαίωνα έως τον 18ο αιώνα, κυρίως για προσωπική μελέτη και μουσική δωματίου. Η ικανότητά του να αποδίδει λεπτές εκφραστικές αποχρώσεις και μικροδυναμικές το καθιστά ιδανικό συνομιλητή της ανθρώπινης φωνής. Αν και λιγότερο γνωστό στο ευρύ κοινό, η ιδιαίτερη αισθητική και εσωτερικότητα του ήχου του το καθιστούν εξαιρετικά επίκαιρο στο πλαίσιο της σύγχρονης σύνθεσης.
Η συνύπαρξη με την έκθεση της Όπυς Ζούνη, δημιουργεί μια συνομιλία αισθήσεων, κατά την οποία η εικαστική γεωμετρία και αφαίρεση μεταφράζονται στο μεσοτονικό κούρδισμα του κλάβικορντ και στα ατμοσφαιρικά ηχητικά τοπία που κινούνται ανάμεσα στις διαστάσεις χώρου και χρόνου, οικείου και αφηρημένου, προσωπικού και συλλογικού.
Τα έργα που έχουν ανατεθεί ειδικά για το συγκεκριμένο ντουέτο, μαζί με νέες διασκευές και τραγούδια Παλαιάς Μουσικής, εξερευνούν τις απρόσμενες δυνατότητες των ιστορικών οργάνων σε συνδυασμό με την φωνή, με στόχο μια εμβυθιστική ακουστική εμπειρία. Το πρόγραμμα παρουσιάζει ελληνικές πρεμιέρες των Ασπασία Νασοπούλου, Γιάννη Κυριακίδη, Morton Feldman, Nirantar Yakthumba, Κρίστιας Μιχαήλ και Αλέξη Μαστιχιάδη, μαζί με έργα των Jacopo Peri, Johann Jacob Froberger και Luzzasco Luzzaschi.
Κρίστια Μιχαήλ – φωνή
Αλέξης Μαστιχιάδης – κλάβικορντ, ηλεκτρονικά
17 Μαρτίου 2026 στις 19:00
Paul Klee: από τον Bach στο Bauhaus
«Μόνο με τη μουσική είχα πάντα μια καλή σχέση», είχε πει o Paul Klee. O πιο μουσικός από τους ζωγράφους, καθώς έπαιζε βιολί τόσο σε σύνολα μουσικής δωματίου όσο και σε ορχήστρες, έδωσε μια εικαστική διάσταση στον μουσικό ρυθμό και τη μουσική σημειογραφία, στην πολυφωνία και την αγάπη του για τον Bach και τον Mozart. Αντίστροφα, υπήρξε και εξαιρετικά επιδραστικός για μουσικούς – ο Stockhausen, χαρίζοντας στον Boulez τις σημειώσεις του Klee από τα μαθήματά του στο Bauhaus, του είπε ότι αποτελούν το καλύτερο εγχειρίδιο σύνθεσης! Το μουσικό αφιέρωμα στον ζωγράφο περιλαμβάνει έργα που ο ίδιος έπαιζε στο βιολί και αγαπούσε, έργα συνθετών με τους οποίους συναναστράφηκε στο Bauhaus, αλλά και έργα που εμπνέονται από τους πίνακές του. Θα ακουστούν η Σονάτα σε φα μείζονα KV 377 του Mozart και η Σονάτα σε λα μείζονα op. 100 του Brahms, έργα που ανήκαν στο ρεπερτόριο του Klee, η Φούγκα σε σι ελάσσονα BWV 579 για όργανο του J.S. Bach (στην εκδοχή για πιάνο), την οποία ο Klee είχε αποτυπώσει γραφικά, η Σονάτα σε ντο του Hindemith, συνεργάτη των καλλιτεχνών του Bauhaus και φίλο του ζωγράφου, μαζί με αποσπάσματα από την Partita für Paul του Arne Nordheim για σόλο βιολί.
Φαίδων Μηλιάδης – βιολί
Θοδωρής Ιωσηφίδης – πιάνο
21 Απριλίου 2026 στις 19:00
Fury
Η συναυλία αναδεικνύει την μεταφυσική πλευρά της μουσικής, με τον ίδιο τρόπο που οι γεωμετρικοί άδειοι χώροι στα έργα της Όπυς Ζούνη, υπαινίσσονται μια μεταφυσική παρουσία. Η μουσική κινητοποιεί άγνωστες δυνάμεις της ανθρώπινης αντίληψης πέρα από τον έλεγχο της, ενστικτώδεις αντιδράσεις, πολλές φορές ανεξήγητες στον ακροατή. Η τέχνη διατηρεί πάντα ένα κομμάτι της μαγικής της διάστασης, ενώ δεν αρνείται να αποκαλύψει τις ανθρώπινες καταβολές της.
Η παράσταση είναι χτισμένη γύρω από το ορμητικό Fury για σόλο κοντραμπάσο της καταπληκτικής βρετανής συνθέτριας Rebecca Saunders, πλαισιωμένο από τα έργα δύο νέων ελλήνων συνθετών σε πρώτη εκτέλεση. Στο Fury, παρά την «χολερική» φύση του ηχητικού υλικού, όπως η ίδια η Saunders την αποκαλεί, η σιωπή είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο όλοι οι ήχοι έρχονται στην επιφάνεια και εξαφανίζονται. Το έργοείναι ιδωμένο σαν μια μελωδία που «τεντώνεται» μέχρι να σπάσει.
Στο νέο έργο του Matra Vocalis, ο Γιάννης Αγγελάκης επιστρέφει στην «πρώτη ύλη», τα ακουστικά όργανα, επαναπροσδιορίζοντάς τα από την αρχή. Οι ασταθείς και διαρκώς κινούμενοι ήχοι που δεν μπορούν να ελεγχθούν πλήρως, ούτε μπορούν να σημειογραφηθούν με ακρίβεια, βασίζονται στις εγγενείς ιδιότητες/αδυναμίες των οργάνων και στις τεχνικές δυνατότητες του λογισμικού.
Ο Ιάσονας Μαρούλης, εμπνεόμενος από τα έργα του ποιητή Σαμσών Ρακά, επεκτείνει τα όρια των οργάνων με ηλεκτρονικούς ήχους, μετατρέποντάς τα σε αλλόκοτα πλάσματα που ισορροπούν μεταξύ φυσικού και τεχνητού. Η θραυσματική «αφήγηση» ακροβατεί μεταξύ του να παρασύρει τους ακροατές εντός της και της διαρκούς υπενθύμισης πως πρόκειται για ανθρώπινο κατασκεύασμα.
Aktapha Ensemble
19 Μαΐου 2026 στις 19:00
Παιχνίδια και Αστερισμοί
Το πρόγραμμα αντανακλά μια σειρά από εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ μουσικής και εικαστικών τεχνών στη Γαλλία του 20ού αιώνα. Ξεκινά με δύο έργα-σταθμούς του Debussy από το ρεπερτόριο των Ρωσικών Μπαλέτων του Sergei Diaghilev: το Πρελούδιο στο απόγευμα ενός φαύνου (εκδοχή για πιάνο 4 χέρια) και τα Παιχνίδια [Jeux] (εκδοχή για σόλο πιάνο), που παρουσιάστηκαν το 1912 σε χορογραφίες του Νijinsky και σκηνογραφίες του Bakst. Πέρα όμως από την άρρηκτη σύνδεση της μουσικής με τη σκηνογραφία αυτών των παραστάσεων, η αφαιρετική δύναμη του Jeux, η οποία επηρέασε καταλυτικά τις συνθετικές δημιουργίες των επόμενων γενεών, μπορεί να παραλληλιστεί με τους εξίσου καταλυτικούς σπόρους του κυβισμού στις τελευταίες δημιουργίες του Paul Cézanne.
Λίγες δεκαετίες αργότερα, ο Καταλανός Juan Miró, με τη σειρά των 23 Aστερισμών [Constellations] (1940-1941), που δημιουργεί αυτοεξόριστος από το καθεστώς του Φράνκο στη Νορμανδία και στη Μαγιόρκα, προσφέρει ένα υποδειγματικό μοντέλο επιμονής, καλλιτεχνικής εξέλιξης, πλαστικής αρμονίας και ανθρώπινης ακεραιότητας σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της Ιστορίας. Ο επίσης Καταλανός, εγκατεστημένος στο Παρίσι συνθέτης Hèctor Parra, εξωτερικεύει τη ζωγραφική του Miró στους δικούς του Αστερισμούς [Constellations] για πιάνο 4 χέρια (2020), με τη μορφή ενός σύνθετου μουσικού και ποιητικού καμβά. Στα επιλεγμένα αποσπάσματα αυτού του εκτενούς κύκλου, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το πιάνο μεταμορφώνεται σε ένα σχεδόν ηλεκτροακουστικό όργανο, μέσα από τη χρήση διευρυμένων τεχνικών, δημιουργώντας ένα υποβλητικό σύμπαν.
Μυρτώ Ακρίβου και Θάλεια Παπαδοπούλου – πιάνο 4 χέρια
12 Ιουνίου 2026 στις 19:00
Ίχνη στο Νερό – Ένας μουσικός διάλογος με την τέχνη του Ebru
Μια μουσική παράσταση εμπνευσμένη από την οθωμανική τέχνη του Ebru – της ζωγραφικής πάνω στο νερό – όπου η ρευστότητα, η χρωματική έκρηξη και το εφήμερο μεταφράζονται σε ήχο. Η σολίστ στο κανονάκι, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια Σοφία Λαμπροπούλου, ο δεξιοτέχνης του νέυ Χάρης Λαμπράκης και ο κρουστός, πειραματιστής και αυτοσχεδιαστής Γιώργος Σταυρίδης, συμπράττουν για πρώτη φορά ως τρίο, σε μια παράσταση ειδικά σχεδιασμένη για τη σειρά συναυλιών Ηχοχρωμίες του Ιδρύματος Θεοχαράκη.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει πρωτότυπες συνθέσεις των τριών μουσικών, επιλεγμένα έργα σύγχρονων δημιουργών, καθώς και ηχητικά ίχνη από το ευρύ ρεπερτόριο τόσο της κλασικής οθωμανικής μουσικής όσο και της λαϊκής παράδοσης της Ανατολικής Μεσογείου, τα οποία επανερμηνεύονται και ανασυντίθενται υπό το πρίσμα της σύγχρονης δημιουργίας. Στο επίκεντρο της μουσικής πράξης βρίσκεται ο αυτοσχεδιασμός και η διερεύνηση της δυνατότητας μιας εικόνας Ebru να λειτουργήσει ως γραφική παρτιτούρα – ως οπτικό έναυσμα για ηχητική μετάφραση και δημιουργική συνομιλία.
Η συναυλία είναι ένας ηχητικός διαλογισμός πάνω στην ομορφιά του παροδικού, στη σχέση ύλης και ροής. Οι τρεις πολυδιάστατοι μουσικοί συναντιούνται σε έναν κοινό τόπο: τη ρωγμή ανάμεσα στο χθες και το σήμερα. Με βαθιά σχέση τόσο με τις παραδοσιακές όσο και με τις σύγχρονες ηχητικές πρακτικές, προσεγγίζουν την παράδοση όχι ως κάτι δεδομένο, αλλά ως πεδίο διαλόγου και πειραματισμού.
Χάρης Λαμπράκης – νέυ
Σοφία Λαμπροπούλου – κανονάκι
Γιώργος Σταυρίδης – κρουστά, electronics & αντικείμενα
Συνεχιζόμενες μουσικές συναντήσεις
Άρης Γραικούσης—Ρεσιτάλ πιάνου
Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2026, 20:30
W. A. Mozart – 270 Χρόνια από τη Γέννησή του (1756-2026)
Ο πιανίστας Άρης Γραικούσης γιορτάζει την επέτειο των 270 χρόνων από τη γέννηση του W. A. Mozart, παρουσιάζοντας ένα ρεσιτάλ αφιέρωμα με έργα του συνθέτη. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει την Φαντασία σε Ρε ελάσσονα (κ. 397), την Φαντασία σε Ντο μείζονα (κ. 475), καθώς και τη Σονάτα No. 12 σε Φα μείζονα (κ. 332). Το αφιέρωμα περιλαμβάνει επίσης δύο ιδιαίτερες και σπάνια παρουσιαζόμενες συνθέσεις: η πρώτη από το Requiem–Confutatis & lacrimosa σε μεταγραφή για πιάνο του Fr. Liszt και η δεύτερη, η Φαντασία σε θέματα από τους «Γάμους του Φίγκαρο» op.493, σε μεταγραφή για πιάνο του C. Czerny.
Τετάρτη 13 Μαΐου 2026, 20:30
Ζωγραφίζοντας με Νότες
Ένα ρεσιτάλ πιάνου που συνδέει τη μουσική με τη ζωγραφική, παρουσιάζοντας έργα που εμπνέονται από εικαστικούς καλλιτέχνες και κινήματα. Το πρόγραμμα του Άρη Γραικούση περιλαμβάνει τις δύο Arabesques του Claude Debussy, επηρεασμένες από την αισθητική της Art Nouveau, το tango to Pablo Picasso του Astor Piazzolla, δύο επιλεγμένα κομμάτια από τα Goyescas op. 11του Enrique Granados (No. 1, los requiebros και no. 4, Quejas o la Maya y el Ruisenor) βασισμένες στη ζωγραφική του F. Goya, καθώς και το έργο Pictures at an Exhibition (Εικόνες από μια Έκθεση) του Modest Mussorgsky, εμπνευσμένο από τα έργα του αρχιτέκτονα Viktor Hartmann.
Άρης Γραικούσης
Ο Άρης Γραικούσης είναι πιανίστας με σπουδές στο Ελληνικό Ωδείο (Α’ βραβείο και χρυσό μετάλλιο) και μεταπτυχιακό τίτλο (Master of Music) από τη Μουσική Ακαδημία του Detmold στη Γερμανία. Έχει εμφανιστεί σε αίθουσες και φεστιβάλ στην Ελλάδα και την Ευρώπη, έχει συνεργαστεί με ορχήστρες και λυρικούς τραγουδιστές, και έχει συμμετάσχει σε μουσικο-θεατρικές παραγωγές. Από το 2015 διδάσκει στο Ωδείο «Μουσικοί Ορίζοντες».
Ρετρό Σάββατα με τον Δαυίδ Ναχμία
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2025, 20:30
Φώτης Πολυμέρης: Η φωνή που ερωτεύτηκε ο 20ος αιώνας
Ο Φώτης Πολυμέρης υπήρξε ο πιο γλυκόλαλος εκπρόσωπος του ελαφρού τραγουδιού, η μελωδική απάντηση της ελληνικής ψυχής στην αστική ευαισθησία, στο μοντερνισμό, στον έρωτα του ταγκό και στην ανάμνηση που τραγουδιέται. Έγινε η προσωποποίηση του στυλ και αφηγούνταν τον πόνο του αστού με το ήθος της παλιάς Αθήνας. Μια παράσταση σεργιάνι στον καιρό που το τραγούδι είχε ρυθμό καρδιάς και ο τραγουδιστής μιλούσε σαν φίλος. Η μνήμη γίνεται παρόν και το παρελθόν τραγουδιέται στο τώρα.
Θάνος Πολύδωρας – τραγούδι
Δαυίδ Ναχμίας – πιάνο, επιμέλεια προγράμματος
Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2025, 20:30
Ρετρό Επιθεώρηση
Η Ρετρό Επιθεώρηση, είναι μια υποδόρια επίκληση της συλλογικής μας μνήμης, ένας ψίθυρος της Ελλάδας που χάνεται, ανάμεσα στον ήχο μιας ξεχασμένης οπερέτας και στον απόηχο μιας πόλης, που κάποτε γέλαγε πιο ανάλαφρα. Ο Δαυίδ Ναχμίας, ανασύρει από την αχλή του 20ου αιώνα τραγούδια επιθεωρησιακά, τραγούδια που άλλοτε διασκέδαζαν και άλλοτε ειρωνεύονταν τα ήθη, τα πάθη και τις μικρές, γλυκόπικρες ιστορίες μιας Ελλάδας, που ζούσε με το φως ενός κεριού, αλλά ονειρευόταν υπό το φως των άστρων. Τραγούδια γεμάτα λεπτή ειρωνεία, πνεύμα αντιλογίας και μια γνήσια, συγκινητική ανθρωπιά, που αποτυπώνουν τη ζωή ενός λαού, που ήξερε να αντιμετωπίζει τη σκληρότητα της καθημερινότητας με χαμόγελο και αξιοπρέπεια.
Μαρία Κανελλοπούλου – τραγούδι
Ρένα Στρούλιου – τραγούδι
Δαυίδ Ναχμίας – πιάνο, επιμέλεια προγράμματος
Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2026
Αφιέρωμα στον Πέτρο Επιτροπάκη
Η φωνή του Πέτρου Επιτροπάκη αποτελεί το ηχητικό ισοδύναμο της ψυχής ενός λαού, που πορεύθηκε, άντεξε, υπέφερε, αναθάρρησε και αγάπησε βαθιά. Ο Επιτροπάκης, κορυφαίος τενόρος του Μεσοπολέμου, διερμήνευσε τις σιωπές μιας κοινωνίας, τους μυστικούς αναστεναγμούς και τις ανεπαίσθητες, καθημερινές χαρές και λύπες. Υπήρξε η ηχητική προσωποποίηση μιας Ελλάδας που παλλόταν, πονούσε, αλλά αντιστεκόταν και επέμενε να ονειρεύεται. Μέσα στις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του 20ού αιώνα, ο Πέτρος Επιτροπάκης έγινε φάρος αξιοπρέπειας. Με μια φωνή που συνδύαζε ευαισθησία και στιβαρότητα, απλότητα και βαθιά διαίσθηση, οι ερμηνείες του αποτέλεσαν υπόκωφες συνομιλίες με τη μνήμη, το πάθος και την ίδια την ιστορία του τόπου μας.
Μάρκος Κόκκας – τραγούδι
Δαυίδ Ναχμίας – πιάνο, επιμέλεια προγράμματος
Σάββατο 21 Μαρτίου 2026
Αφιέρωμα στον Κώστα Γιαννίδη
Ο Κώστας Γιαννίδης υπήρξε ένας από τους πιο φωτεινούς πυλώνες της ελληνικής μουσικής σκηνής του 20ού αιώνα. Με σπουδές στο Βερολίνο, δίπλα σε μεγάλους δασκάλους, όπως ο Paul Juon και ο Kurt Weill, επέστρεψε στην Ελλάδα και αναδείχθηκε ως δημιουργός αξεπέραστων μελωδιών, που αγαπήθηκαν βαθιά απ’ το κοινό. Έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο, το θέατρο και το ελαφρό τραγούδι, συνδέοντας το όνομά του με εμβληματικές επιτυχίες, όπως «Θα ξανάρθεις», «Ξύπνα αγάπη μου» και «Λίγα λουλούδια». Η παράσταση αποτελεί φόρο τιμής στον ευγενή συνθέτη που σφράγισε μελωδικά την Ελλάδα του Μεσοπολέμου και των επόμενων δεκαετιών και υπόσχεται να ταξιδέψει το κοινό σε εποχές κομψότητας, νοσταλγίας και βαθιάς συγκίνησης.
Μαριάννα Ζάχου τραγούδι
Δαυίδ Ναχμίας πιάνο, επιμέλεια προγράμματος
Δαυίδ Ναχμίας Ο Δαυίδ Ναχμίας, μουσικός και δημοσιογράφος, βραβευμένος με το βραβείο των γραμμάτων και των τεχνών απ’ την Ακαδημία Αθηνών τον Δεκέμβριο του 2024, ολοκλήρωσε έναν κύκλο Πανεπιστημιακών σπουδών, εκτός μουσικής και δημοσιογραφίας (Psychology B.S. University of La Verne). Οι ενασχολήσεις του περιστρέφονται κυρίως γύρω απ’ την λογοτεχνία, την ποίηση, το πιάνο και την ενορχήστρωση. Απ’ το 2001 έως το 2009 παρουσίασε στην τηλεοπτική εκπομπή «ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ» την εκπομπή ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ της ΕΡΤ και στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας περί τα 830 πορτραίτα και συνεντεύξεις προσωπικοτήτων. Απόλυτα εστιασμένος στην ενασχόλησή του με το «ελαφρό τραγούδι» του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα. Τα τελευταία 10 χρόνια παρουσιάζει στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ την εκπομπή Το Μουσικό Ρολόι Του Εικοστού Αιώνα (προσεγγίσεις και παρατηρήσεις πάνω στο ελαφρό τραγούδι του εικοστού αιώνα) και κάθε Σάββατο την εκπομπή ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ (πορτραίτα γνωστών και παραγνωρισμένων διαμορφωτικών προσωπικοτήτων της Ελληνικής πραγματικότητας).
Βιογραφικά επιμελητών:
Η Λορέντα Ράμου είναι πιανίστρια, μουσικολόγος και επιμελήτρια συναυλιών. Έχει εμφανιστεί σε πολλές σημαντικές αίθουσες στην Ευρώπη, τις Η.Π.Α. και τη Χιλή. Η δισκογραφία της περιλαμβάνει περισσότερα από 10 CD με έργα Eλλήνων συνθετών και έχει βραβευτεί για το CD της «Βerlin – Athens Nikos Skalkottas Piano Works» από την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών.
Σπούδασε στην Αθήνα, το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Βοστώνη. Έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα summa cum laude από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και το Ωδείο του Παρισιού με θέμα «Τα έργα για σόλο πιάνο του Νίκου Σκαλκώτα» και εκπόνησε τη μεταδιδακτορική της έρευνα στο ΕΚΠΑ. Είναι Αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όπου διδάσκει Πιάνο και Μουσικές Πρωτοπορίες του 20ού αιώνα. Επιμελήθηκε για 10 χρόνια το πρόγραμμα για τη σύγχρονη μουσική «Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού», σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Συνεργάζεται επίσης με το Ωδείο Αθηνών και το ΚΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει λάβει μέρος σε σεμινάρια με τους P. Boulez, P-L Aimard και C. Helffer, ερμήνευσε έργα των Μ. Οhana, G. Crumb, F. Rzewski και Μ. Κagel υπό την επίβλεψή τους και συνεργάστηκε με την εικαστικό και περφόρμερ Λήδα Παπακωνσταντίνου και τον Γάλλο συγγραφέα Pascal Quignard. Οι καλλιτεχνικές και ερευνητικές της δραστηριότητες έχουν λάβει υποστήριξη από το Ίδρυμα Fulbright, το British Council, το Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού, το ΙΚΥ και το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Harvard.
Ο Σταύρος Γασπαράτος είναι συνθέτης, καλλιτέχνης ήχου και επιμελητής, γνωστός για τη μινιμαλιστική, ορχηστρική και πειραματική μουσική του, καθώς και για τις in situ ηχητικές εγκαταστάσεις του.
Πέρα από τα προσωπικά του πρότζεκτ, συνθέτει μουσική για χορό, θέατρο και κινηματογράφο. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε σημαντικούς ελληνικούς χώρους, όπως το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Ωνάση και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αλλά και διεθνώς σε πόλεις όπως το Λονδίνο, το Παρίσι, η Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, η Ρώμη, το Βερολίνο και το Τορόντο.
Από το 2017 εώς το 2020 ήταν καλλιτεχνικός συντονιστής του Transmedia Lab της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το 2019 εντάχθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και το 2022 απέκτησε επιμελητικό ρόλο στο Φεστιβάλ δημιουρόντας το Subset Festival, ένα νέο φεστιβάλ μουσικής στην Αθήνα.
Η μουσική του έχει παρουσιαστεί σε όλα τα μεγάλα ελληνικά θέατρα και αίθουσες συναυλιών (συμπεριλαμβανομένου του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου, του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Ωνάση, του Μεγάρου Μουσικής κ.ά.) καθώς και σε Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Σεντ Λούις, Χονγκ Κονγκ, Μακάο, Ρώμη, Νάπολη, Βερολίνο, Ντίσελντορφ, Μόναχο, Τορόντο, Σόφια, Άμστερνταμ και αλλού. Έχει συνθέσει μουσική για περισσότερες από 200 παραγωγές και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους και πιο παραγωγικούς συνθέτες της νέας ελληνικής γενιάς.
Ο Μιχάλης Παρασκάκης είναι συνθέτης, performer και γραφίστας, με έδρα την Αθήνα και τη Χάγη. Το έργο του χαρακτηρίζεται συχνά από έντονα θεατρικά στοιχεία και από αυτό που ο ίδιος ονομάζει «αισθητική του ψεγαδιού», όπου οι ηχητικές ατέλειες μετατρέπονται σε εργαλεία σύνθεσης. Ξεκίνησε σπουδάζοντας γραφικές τέχνες στην Αθήνα, ενώ αργότερα αφιερώθηκε στη σύνθεση και το τραγούδι στο Βασιλικό Ωδείο της Χάγης.
Η μουσική του εκτείνεται από την εξερευνητική μουσική για σύνολα και την όπερα έως την ηλεκτρονική, το μουσικό θέατρο και τα πολυμεσικά έργα, συχνά θολώνοντας τα όρια μεταξύ των ειδών. Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί επανειλημμένα με την Εθνική Λυρική Σκηνή (Στρέλλα, A Greek Songbook, Η Πρώτη Αγάπη, Orpheus, Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής), τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Soundscapes, Ambient Pressure, Dépaysement, Tectonics Athens) και το Subset Festival του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου (Field Guide, Chevron Fold), το Kournos Music Festival, ενώ έργα του έχουν παρουσιαστεί διεθνώς με φεστιβάλ και αίθουσες όπως το Impuls Festival (Γκρατς), Reaktor (Βιέννη), MATA Festival (Νέα Υόρκη), Muziekgebouw, Splendor (Άμστερνταμ), Korzo Theater, Spring Festival, DNR Festival (Χάγη), Week for Contemporary Music (Γάνδη), International Electronic Music Festival (Τεχεράνη) και άλλες χώρες όπως Κύπρος, Ρουμανία, Ελβετία, Καζακστάν, Κροατία, Γαλλία, ΗΠΑ, Αγγλία κ.α.
Έχει συνεργαστεί με μουσικούς και σύνολα όπως τον Enno Poppe και το Klangforum Wien, τον Bas Wiegers και το ASKO|Schönberg Ensemble, τον Ilan Volkov και την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, τον Βλαδίμηρο Συμεωνίδη και το DissonArt Ensemble, τον Γιώργο Ζιάβρα, τον Κωνσταντίνο Τερζάκη, το Slagwerk Den Haag, το
Είναι ιδρυτής του συνόλου νέας μουσικής ΤΕΤΤΤΙΞ, ενώ από τον Απρίλιο του 2025 είναι πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών.