Με υποδέχτηκε μ’ ένα ζεστό χαμόγελο στο στούντιο του “Αθήνα 98,4”, λίγα λεπτά μετά το τέλος της εκπομπής του Σαββάτου. Γλυκός, ευγενικός, με πολύ καλή διάθεση, κέρασε καφέ και ξεκινήσαμε να συζητάμε μέσα σ ένα χώρο που σίγουρα αισθάνεται άνετα, ύστερα από 20 συνεχόμενα χρόνια εκπομπών. Φέτος μπαίνει στο 21ο έτος της σοβαρής προσπάθειας, που σκοπό έχει να γνωρίσει στους ακροατές του 984 την κλασική μουσική, μέσα από την “Κλασική Κόμπακτ Δισκοθήκη”. Με αφορμή αυτήν την επέτειο μιλήσαμε για το παρελθόν, τα πρώτα χρόνια, τις παράξενες εκπομπές, τις δυσκολίες, τη σχέση με τον κόσμο, αλλά και την προσπάθεια συνεχούς επαγρύπνησης και ανανέωσης.

Φυσικά η πρώτη μας κουβέντα ήταν για το classicalmusic.gr Και την αμοιβαία συμπάθεια που τρέφουν για αλλήλους.

Εβίτα Αντωνέλου: Καλημέρα, πώς γνωριστήκατε με το classicalmusic.gr;

Νίκος Κανελλόπουλος: Η πρώτη μου γνωριμία με τον Θανάση Χατζηθεοδωρίδη και το classicalmusic.gr ήταν κάποια στιγμή πριν από χρόνια, όταν πρωτοξεκίνησε το site, ήρθε εδώ μου είπε να το δω. Tο είδα και μου άρεσε πολύ, γιατί ήταν ο μόνος δικτυακός τόπος που αναφερόταν στην κλασική μουσική και νομίζω ότι είναι ακόμα. Είπαμε ότι αξίζει να το προβάλουμε, να το μάθει ο κόσμος, αφού ήταν μέσα στα ενδιαφέροντα των ακροατών μου. Η δουλειά του μου άρεσε πολύ και έγινε μια πρώτη συνέντευξη. Μετά κάναμε άλλη μία και ο κόσμος ενθουσιάστηκε, είχαμε μεγάλη ανταπόκριση, πολλά θετικά σχόλια και πολλοί έγιναν μέλη.

Υπάρχει και μια λεπτομέρεια: Η εκπομπή μου ξεκίνησε και ήταν η πρώτη που γινόταν μόνο με CD, που έφερνα από το εξωτερικό, αφού τότε δεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Μου λέει λοιπόν ο Θανάσης ότι το πρώτο του CD το κέρδισε από την εκπομπή μου όταν ήταν 15 χρονών! Πράγματι, κάναμε πολλές προσφορές παλιά, για να γνωρίσει ο κόσμος αυτό το άγνωστο ως τότε μέσο αναπαραγωγής μουσικής. Έτσι υπήρξε και η πρώτη γνωριμία με τον Θανάση. Έκτοτε είχαμε και έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία.

Ε.Α. Είναι εντυπωσιακό ότι κλείνετε 20 χρόνια! Χρειάζεται πολλή δύναμη και κουράγιο. Πως φτιάχνετε μία εκπομπή;

Ν.Κ. Συχνά ετοιμάζω εκπομπές με βάση κάποια θεματολογία. Έχω ασχοληθεί με πολλά θέματα (τα έχει ανεβάσει ο Θανάσης). Τι να πρωτοθυμηθώ: την Ελληνική Μυθολογία, ποια κλασσικά έργα αναφέρονται στους αρχαίους μυθολογικούς ήρωες, αφιέρωμα στο υγρό στοιχείο, αφιέρωμα σε έλληνες συνθέτες, σε βέλγους συνθέτες, σε άγγλους συνθέτες, αφιέρωμα στον Βέρντι, τον Ροσίνι, τον Βάγκνερ. Το να κάνεις ένα θέμα έχει πολλή δουλειά, γιατί πρέπει να διαλέξω 10-15 κομμάτια, τα καλύτερα, και να τα σχολιάσω αναλόγως.

Ε.Α. Φαντάζομαι ότι εσείς ακούτε όλα τα κομμάτια;

Ν.Κ. Ακριβώς, για να μπορέσω να κάνω μία επιλογή, έτσι ώστε αυτό που θα βγει στον αέρα να είναι αγαπητό, φιλικό στον ακροατή. Δεν βάζω ένα ολόκληρο έργο. Μέσα σε δύο 50λεπτα πρέπει να παίξουν τα πιο χαρακτηριστικά σημεία, ώστε να καταλάβει ο κόσμος τι γίνεται και να μη χάσει τη θεματική συνέχεια, αλλά και για να αγαπήσει το έργο. Γιατί γράφτηκε, πώς, τι λεει εδώ, τι γίνεται σ αυτήν τη σκηνή, τι γίνεται παρακάτω.

Έτσι αγάπησε ο κόσμος την κλασική μουσική σιγά-σιγά, παρότι στην αρχή, ένα-δυο χρόνια είχα ένα μεγάλο πρόβλημα που μ’ ενοχλούσε. Όταν ξεκίνησε η εκπομπή έπαιρνε ο κόσμος τηλέφωνο και ρωτούσε “Γιατί παίζετε κλασική μουσική; Πέθανε κανείς;”. Ήταν η παλιά αυτή νοοτροπία του κόσμου που η κλασική μουσική μόνον τότε παιζόταν…

Ε.Α. Έχει αλλάξει αυτό πια;

Ν.Κ. Βεβαίως, όπως σας είπα αυτό το είχα ένα-δυο χρόνια στην αρχή, ύστερα άρχισε να εξαλείφεται και τα τελευταία 15 χρόνια δεν το έχω ξανακούσει, γεγονός που με κάνει να χαίρομαι.

Είπα πολλές φορές ότι η κλασική μουσική είναι για όλους και προσπάθησα να είναι φιλική. Ξέρουμε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει μεγάλη παιδεία. Έπρεπε ο κόσμος να ξεκινήσει από το άλφα, δεν μπορείς να ξεκινήσεις από το ωμέγα. Δεν είμαστε στη Βιέννη όπου ο κόσμος έχει μία παιδεία, αλλά κι εκεί χρειάζονται τα απλά πράγματα για να ξεκινήσει κανείς. Όταν ξεκινά μια εκπομπή κλασικής μουσικής στην Ελλάδα πρέπει να είναι φιλική, ευχάριστη. Σχεδόν ποτέ δεν έχω βάλει θλιμμένα κομμάτια. Διαλέγω ευχάριστα, χορευτικά, φωτεινά, ζωηρά, για να δείξω ότι η κλασική μουσική δεν είναι μόνο για θλιβερές καταστάσεις. Βεβαίως στις όπερες υπάρχει το στοιχείο αυτό, αφού πρόκειται για λυρικό δράμα. Αυτά όμως είναι μέσα τη ζωή, όπως η “Κάρμεν” που είναι μια ιστορία αγάπης, σαν αυτές που συμβαίνουν και σήμερα.

Ε.Α. Οι περισσότερες όπερες πάντως είναι τραγικές!

Ν.Κ. Ναι, αλλά είναι διαχρονικές οι ιστορίες τους. Περιγράφουν καταστάσεις που μπορεί να είναι και σημερινές. Περιγράφουν καθημερινά δράματα μέσα από το στίχο, το λιμπρέτο δηλαδή, και μέσα από τη μουσική, με τρόπο που δίνει στον ακροατή να καταλάβει τι συμβαίνει επί σκηνής. Εξάλλου σήμερα υπάρχουν και οι υπέρτιτλοι, όπου ο κάθε ακροατής διαβάζει στα Ελληνικά τι ακριβώς λέγεται.

Ε.Α. Στην Ελλάδα έχουμε φτάσει να απολογούμαστε επειδή ακούμε κλασική μουσική;

Ν.Κ. Νομίζω ότι κι αυτό έχει αλλάξει, ιδίως από την εποχή του Μεγάρου Μουσικής, που συνέβαλε κατά πολύ. Το βλέπω και από τους ακροατές, φαίνεται από αυτά που μου ζητάνε, επειδή ως επί το πλείστον οι εκπομπές είναι “ζωντανές”, μιλάμε με τους ανθρώπους, κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Ακόμα, επικοινωνούμε και ανταλλάσσουμε e-mails.

Ε.Α. Ασχολείστε με την τεχνολογία;

Ν.Κ. Ναι, πολύ, μέσω του internet μιλάω με τους ακροατές, ανταλλάσσουμε απόψεις και πέρα από τις προτιμήσεις τους άνοιξα ένα θέμα, στο avsite.gr, που λέγεται “απορίες σχετικά με την κλασική μουσική”. Όποιος θέλει μπαίνει και ρωτάει κάτι, χωρίς να αισθάνεται άσχημα για το πώς θα το διατυπώσει. Εγώ δεν απευθύνομαι στους ειδήμονες, αλλά στους πρωτάρηδες ή όσους επιθυμούν να μάθους κάτι παραπάνω. Υπάρχουν απορίες που δίσταζε ο κόσμος να ρωτήσει. Απλοϊκά πράγματα, αλλά ο κόσμος ήθελε να τα μάθει. Έτσι, τους δίνω άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες απαντήσεις.

Και στο classicalmusic.gr -όσο μου επιτρέπει ο χρόνος μου- δημοσιεύω κάποια άρθρα, που τα θέματά τους βγαίνουν από τα ερωτήματα των ακροατών της εκπομπής. Βλέπεις ότι ο κόσμος διψάει να μάθει. Θέλει όμως να του τα πεις με απλά λόγια.

Ε.Α. Ο ακαδημαϊκός λόγος που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι της κλασικής;

Ν.Κ. Αρνούμαι να τον χρησιμοποιήσω. Είναι μία ελίτ, που θέλει να κρατήσει αυτό το ελιτίστικο ύφος που αφενός το αρνούμαι και αφετέρου το απεχθάνομαι. Δημιουργεί κλίκες και αρνητική διάθεση απέναντι στην κλασική μουσική. Το θέμα είναι να κάνεις τον κόσμο να την αγαπήσει. Αν δεν το γνωρίσει, αν πει “ωχ, τι φιλοσοφίες είναι αυτά που λέει” θα το απορρίψει. Δεν μπορείς να σχολιάζεις ένα έργο που κρατάει 20 λεπτά με μισή ώρα λόγο. Μπορείς να πεις πάρα πολλά για ένα κλασικό έργο, το θέμα είναι να πεις αυτές τις πέντε γραμμές που ενδιαφέρουν, το πολύ μέσα σε τρία λεπτά, αυτό είναι το ζουμί.

Έχει αλλάξει κατά πολύ το κλίμα στην Ελλάδα και βοήθησε, όπως προανέφερα, και το Μέγαρο Μουσικής, που έπαιξε και άλλα είδη μουσικής: λατινοαμερικάνικη, τζαζ, ελληνική, έτσι ο κόσμος γνώρισε το χώρο και είπε “ας πάω να δω κι ένα κλασικό έργο”. Το Ηρώδειο, σχετικά πρόσφατα, στην παράσταση της Κάρμεν ήταν κατάμεστο και τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σύντομα. Αυτό κάτι σημαίνει.

Ε.Α. Νομίζετε ότι το Φεστιβάλ Αθηνών έχει φέτος αξιόλογα προγράμματα;

Ν.Κ. Λυπάμαι που το λέω, αλλά το Φεστιβάλ Αθηνών -ενώ είχε μια καλή πορεία- τα δύο τελευταία χρόνια δεν έχει μία δομή, μια λογική, κατά τη γνώμη μου πάντα. Καλοκαίρι είναι, θα μπορούσαν να επιλέξουν κάποια σημαντικά και ευχάριστα πράγματα, αλλά οι εκδηλώσεις είναι ετερόκλητες, χωρίς θεματολογία. Από κλασική μουσική δεν βρίσκεις και πολλά σημαντικά. Είναι περίεργο, ολόκληρο καλοκαίρι να βρίσκεις μονάχα μία ή δύο αξιόλογες παραστάσεις.

Ε.Α. Φέτος θα παρουσιαστεί όπερα η “Μήδεια” στην Επίδαυρο. Τι λέτε για το χώρο εκεί;

Ν.Κ. Η Επίδαυρος είναι ένας ιστορικός χώρος, δεν το συζητάμε, αλλά νομίζω όχι για όπερα. Για θεατρικές παραστάσεις, αρχαία δράματα κτλ., είναι ο ιδανικός χώρος. Όμως, άλλο το δράμα στο θέατρο, άλλο η όπερα.

Ε.Α. Έχετε πάρει συνεντεύξεις από πάρα πολύ κόσμο, σημαντικούς καλλιτέχνες.

Ν.Κ. Ναι, αν και δεν είμαι φίλος των συνεντεύξεων, επειδή η ώρες των εκπομπών είναι περιορισμένες και ο κόσμος θέλει να ακούσει πολλή μουσική, αλλά όταν προκύπτει κάτι καλό, το φιλοξενούμε. Πέρα από τα μεγάλα ονόματα, όπως ο Χοσέ Καρέρας και ο Πλάσιντο Ντομίγκο, φιλοξενήθηκαν και πολλοί Έλληνες. Με την Αγνή Μπάλτσα, ας πούμε, κάναμε μία πολύ ανθρώπινη συνέντευξη, αλλά κυρίως έχω δώσει μεγάλη έμφαση σε νέους καλλιτέχνες που είναι ταλαντούχοι και τους έφερα στην εκπομπή για να τους γνωρίσει το κοινό.

Χαίρομαι που έχουν βγει κάποια μικρά διαμάντια από την εκπομπή, όπως ο Θόδωρος Κερκέζος, που εμφανίστηκε δειλά-δειλά και τώρα είναι διάσημος, παίζει με τη Φιλαρμονική του Λονδίνου, έχει βγάλει δίσκους και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Η Ειρήνη Σαρηκώστα μία νεαρή πιανίστα, πολύ ταλαντούχος, που ζει στο Λονδίνο και κάνει επιτυχημένη καριέρα. Η Μαριλίνα Τζελέπη, επίσης, που την είχα παρουσιάσει 16 χρόνων και είχε “τσαγανό” στο παίξιμό της στο πιάνο. Μάλιστα διαπίστωσα πως παίζει με “αντρικό χέρι” τον Τσαϊκόφσκι! Η Μαριλίνα έκανε πολύ σημαντικές σπουδές και καριέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Χαίρομαι για όλα αυτά τα νέα παιδιά που έχουν προχωρήσει. Ήταν μία ανάγκη μου να παρουσιάσω νέους ανθρώπους που δεν τους παρουσίαζε κανείς άλλος, ούτε καν στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Νομίζω πως οι νέοι είναι αυτοί που χρειάζονται βοήθεια, αφού ο μεγάλος καλλιτέχνης είναι γνωστός, φτασμένος, με δισκογραφία, μεγάλη καριέρα και δημοσιότητα.

Ε.Α. Τι είναι αυτά τα παράξενα, όπως τα λέτε, που έχετε κάνει;

Ν.Κ. Α! Ξεκίνησα διστακτικά να βάζω κάποια πράγματα που ξέφευγαν από τα συνηθισμένα της κλασικής μουσικής. Μια φορά ανήγγειλα ότι θα παίξω τη “χειρότερη σοπράνο” και πριν μεταδοθεί αυτό το ηχητικό απόσπασμα πήρε κάποιος και μου λέει: “Είναι αγενές να λέτε για μία σοπράνο ότι είναι η χειρότερη”! Λέω ακούστε και θα δείτε. Ήταν μια κυρία, η οποία νόμιζε ότι ήταν σοπράνο και πλήρωνε τους θεατές της στο Carnegie Hall για να την ακούνε να τραγουδάει… Ήταν μία ιδιάζουσα περίπτωση.

‘Aλλο παράξενο είναι το “Ντουέτο των δύο γάτων” του Ροσίνι, που οι δύο σοπράνο νιαουρίζουν. Και άλλα πολλά, όπως πρωταπριλιάτικα αστεία, που μια φορά που ανακοίνωσα ότι τελειώνει εκπομπή, άναψε το τηλεφωνικό κέντρο σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι το τέλος κι είπα νωρίτερα “καλό μήνα” και τους θύμισα ότι ήταν Πρωταπριλιά!

Ε.Α. Φαντάζομαι ότι μετά από τόσα χρόνια θα έχετε διαμορφώσει συγκεκριμένο κοινό, ίσως και να έχετε γίνει φίλοι με κάποιους.

Ν.Κ. Ακριβώς. Παλαιότερα καλούσα ακροατές εδώ στο στούντιο να διαλέξουν το αγαπημένο τους κομμάτι. Έφερνε ο καθένας το δίσκο του και εγώ σχολίαζα.

Αφού γνωριστήκαμε με ένα μεγάλο αριθμό ακροατών, το 1999 σκέφτηκα να κάνουμε μία μουσική εκδρομή, που θα είχε ένα θέμα. Η πρώτη εκδρομή ήταν στα χνάρια του Μότσαρτ και του Στράους στη Βιέννη. Είχα κλείσει και δύο μουσικές εκδηλώσεις. Χάλασε ο κόσμος! Έκανα τρεις επαναλαμβανόμενες τετραήμερες εκπομπές κάθε βδομάδα. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με την Πράγα. Δεν είναι όμως μόνον οι προσωπικές σχέσεις που αναπτύξαμε με αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και οι πολλές και μεγάλες παρέες που δημιουργήθηκαν από αυτούς που έρχονται επαναλαμβανόμενα.

Ε.Α. Είναι πάρα πολύ όμορφο!

Ν.Κ. Ναι πραγματικά, είναι πολύ μεγάλο το κέρδος, ψυχικό και ηθικό, το να βλέπεις τόσους ανθρώπους να έχουν γνωριστεί και να κάνουν υπέροχες παρέες μεταξύ τους από τις εκδρομές που κάναμε. Σ’ αυτές είναι ευνόητο ότι διαλέγουμε τις καλύτερες συναυλίες, στα καλύτερα μέρη της Ευρώπης: Royal Albert Hall στο Λονδίνο, Musikverein στη Βιέννη, Φιλαρμονική του Βερολίνου, στο Μπέργκεν ως αφιέρωμα στον Γκριγκ, που γεννήθηκε εκεί. Πήγαμε και στο σπίτι του, που λειτουργεί ως μουσείο. Πολύ συγκινητικό.

Ε.Α. Φαντάζομαι τις συζητήσεις που θα γίνονται μέσα στο πούλμαν…

Ν.Κ. Απίστευτες συζητήσεις, δεκάδες ερωτήσεις… Κάθε φορά βραχνιάζω μέσα στο πούλμαν, αλλά μου αρέσει…

Ε.Α. Πείτε μου για το τελευταίο αφιέρωμα που έχετε φτιάξει.

Ν.Κ. Γενικώς, τα αφιερώματα είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθούν. Απαιτούν πολλή δουλειά. Σ’ αυτό το τελευταίο αφιέρωμα για τα 20+1 χρόνια εκπομπών μου σκέφτηκα να δημιουργήσω ένα μικρό, ραδιοφωνικό λεξικό κλασικής μουσικής, μια μικρή εγκυκλοπαίδεια. Με λίγα λόγια, αλλά ζουμερά. Ξεκίνησα να κάνω περίπου 200 κομμάτια, αλλά μου βγήκαν 300. Ήταν πολλά κι έτσι άρχισα τις περικοπές. Κατέληξα στα 170, ύστερα έβαλα τους συνθέτες με αλφαβητική σειρά και βγήκαν 21 εκπομπές, συμβολικά για τα 20+1 χρόνια.

Παρά την εμπειρία μιας εικοσαετίας, μου πήρε τέσσερις μήνες εντατικής δουλειάς για να βρω την καλύτερη εκτέλεση, να τα ταξινομήσω με αλφαβητική σειρά συνθετών, να επιλέξω την καλύτερη εκτέλεση και το καλύτερο μέρος από τη συμφωνία ή την όπερα. Επίσης, επέλεξα τι θα πω για κάθε έργο. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορείς να πεις, αλλά είπαμε πως κρατάμε τα “ζουμερά”. Στη συνέχεια, γράφω τα κείμενα για εκφωνήσεις από 1 έως 4 λεπτά, ηχογραφώ τις εκφωνήσεις, κάνω το μοντάζ για να ταιριάξει ο χρόνος των 50 λεπτών ανά εκπομπή… Κάποιες φορές πρέπει να κλείσει μία εκπομπή με έναν συνθέτη, ώστε να ξεκινήσει η επόμενη με άλλον κ.ο.κ.

Διαπίστωσα ότι τελικά ενθουσίασε τον κόσμο αυτό που τελικά άκουσε σε αυτές τις εκπομπές. Γι αυτό και θα ακουστεί ξανά το καλοκαίρι, αφού υπήρξαν πολλά τηλεφωνήματα για την επανάληψη του αφιερώματος. Πιστεύω ότι τελικά αποζημιώθηκα για τον τόσο κόπο, την τόση πολλή δουλειά!

Ε.Α. Έχετε κάνει όμως και διαφορετικά αφιερώματα.

Ν.Κ. Ένα πολύ μεγάλο αφιέρωμα ήταν οι σύγχρονοι του Μότσαρτ, δηλαδή συνθέτες που έζησαν την ίδια εποχή και δημιούργησαν καλλιτεχνικά εκείνη την ίδια εποχή. Υπάρχουν πάρα πολλοί άγνωστοι συνθέτες, που όμως είναι αξιόλογοι. Ένα άλλο αφιέρωμα ήταν από τελείως άγνωστους συνθέτες από τη δισκογραφία που έχω, περί τα 10.000 επιλεγμένα CD. Έψαχνα πολλές μέρες στο Internet γι αυτές τις σπάνιες βιογραφίες. Και σ’ αυτό το αφιέρωμα βγήκαν μικρά διαμάντια, όπως για παράδειγμα η “Κουβανέζικη Ραψωδία” του βραζιλιάνου συνθέτη Ernesto Lecuona.

Ε.Α. Έχετε κάνει επίσης σημαντικές ηχογραφήσεις, αλλά και μεταδόσεις συναυλιών από το ραδιόφωνο.

Ν.Κ. Επειδή έχω πολύ μεγάλη δισκοθήκη, όχι μόνο κλασική, έκανα μία εκπομπή με λατινοαμερικάνικη και τζαζ μουσική. Μου ζήτησαν να μεταδώσω μία συναυλία της Astrud Gilberto, βραζιλιάνας τραγουδίστριας, πρέπει να ήταν ή το 1977 ή 1978 στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Θυμάμαι τους Manhattan Transfer από το Λυκαβηττό, περίπου το 1990. Από τις πρώτες μεταδόσεις μου ήταν η Φιλαρμονική του BBC και σολίστ το Δημήτρη Σγούρο, απευθείας από το αρχαίο ωδείο της Πάτρας, καλοκαίρι 1987, με μεγάλες τεχνικές δυσκολίες. Θυμάμαι ακόμα τη Φιλαρμονική του Ισραήλ με τον Ζούμπιν Μέτα στο Ηρώδειο, το 1991. Αξέχαστη συναυλία.

Ε.Α. Υπάρχουν όμως και οι δικές σας ηχογραφήσεις, αυτές που δεν κυκλοφορούν…

Ν.Κ. Πράγματι, αυτές είναι κυρίως ηχογραφήσεις που κάνω με το δικό μου ψηφιακό στούντιο, με νέους μουσικούς που έχουν ταλέντο και μετά τις παρουσιάζω στην εκπομπή: τρίο, χορωδίες, κουαρτέτα, πιάνο, κιθάρα, νέοι μουσικοί που σήμερα είναι εξαιρετικοί σολίστες και μπορεί να μην ξέρουν ή να μην έχουν στο αρχείο τους αυτές τις ηχογραφήσεις…

Ε.Α. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.

Ν.Κ. Εγώ σας ευχαριστώ. Πριν κλείσουμε θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που ήταν επικεφαλής όλα αυτά τα χρόνια στο σταθμό, τους εκάστοτε Δημάρχους, Προέδρους, Γενικούς Διευθυντές, αφού ουδέποτε αντιμετώπισα παρέμβαση ή άλλο πρόβλημα με κάποιον από αυτούς. Είναι πολύ σπουδαίο για έναν παραγωγό του Ραδιοφώνου να μην έχει πρόβλημα στη δουλειά του. Αισθάνομαι και είμαι απολύτως ελεύθερος, κι αυτό το θεωρώ πολύ μεγάλο προσόν για τη δουλειά που κάνω. Τέλος, είχα την ευκαιρία να κάνω ανιδιοτελείς φίλους από το υπόλοιπο προσωπικού του σταθμού, όπως ηχολήπτες, τεχνικούς, τηλεφωνήτριες. Ακόμη ένας λόγος που με κάνει να αισθάνομαι ευτυχισμένος.