Το ρόδο ενέπνευσε κάθε τέχνη, από τη Σαπφώ ως τη νοσταλγική Vie en rose της μοναδικής Edith Piaf. Ανάμεσα στα πολλά μουσικά έργα που μάς μιλούν για το δημοφιλέστερο λουλούδι, οι ανοιξιάτικες νότες του σφριγηλού ροζέ δύσκολα βρίσκουν ιδανικότερη έκφραση από τους ζωηρούς ρυθμούς βαλς  από το Φάσμα του Ρόδου (Le Spectre de la Rose), το μπαλέτο του Μισέλ Φοκίν βασισμένο στο ομώνυμο ποίημα του Théophile Gautier, σε μουσική του Carl Maria von Weber έτσι όπως την ενορχήστρωσε ο Hector Berlioz.

Ο Βέμπερ συνέθεσε τη μουσική το 1819 ως Aufforderung zum Tanz (Πρόσκληση σε χορό) για πιάνο. Αφιέρωσε το έργο νεόνυμφος στη γυναίκα του και περιγράφει ένα ζευγάρι χορευτών που συναντώνται, χορεύουν και αποχαιρετιούνται. Ο Μπερλιόζ το ενορχήστρωσε το 1841, όταν η όπερα του Βέμπερ Ελεύθερος Σκοπευτής παρουσιάστηκε στο Παρίσι και ακολουθώντας τη γαλλική πρακτική, χρειάστηκε επιπλέον μουσική μπαλέτου. Το 1911 ο Μισέλ Φοκίν χορογράφησε τη μουσική ως το όνειρο ενός κοριτσιού που, αποκαμωμένο από τον χορό, ονειρεύεται ότι χορεύει με το πνεύμα ενός ρόδου που μοσχοβολά στον κόρφο της.

Νιζίνσκυ (ο πρώτος), Νουρέγιεφ, Μπαρίσνικοφ είναι ίσως οι πιο διάσημοι χορευτές που φόρεσαν το… ροζ κολάν για να το χορέψουν. Εδώ προτείνουμε μία  υψηλής ευκρίνειας ενδοπανδημική καταγραφή από τη Σκάλα του Μιλάνο:
https://www.youtube.com/watch?v=Nn9XfCh5a74

Αν πάντως κάποιος ανέφερε στον Hector Berlioz το ποίημα του Théophile Gautier, εκείνος τότε μάλλον θα σκεφτόταν το τραγούδι που έγραψε επάνω σε αυτούς τους στίχους για τη συλλογή Νύχτες Καλοκαιριού – Les nuits d’été, επίσης το 1841. Σίγουρα μια καλοκαιρινή νύχτα θα επανέλθουμε σε αυτόν τον κύκλο, ως τότε ακούστε Le Spectre de la Rose από την πρόωρα χαμένη πρωθιέρεια της παλαιάς μουσικής Lorraine Hunt Lieberson σε μια από κάθε άποψη σπάνια και μεθυστική ηχογράφηση.

Εδώ θα βρείτε το κείμενο στο γαλλικό πρωτότυπο και σε αγγλική μετάφραση.
https://oxfordsong.org/song/le-spectre-de-la-rose